شمع و پروانه

کنار  کشورِ جانم    بتی  کاشانه    میسازد                                   خودش را شمعِ کاشانه مرا پروانه میسازد

                                    نشسته چون پریزادی  میان چشمه جانم

                                    گهی افسانه میگوید گهی افسانه میسازد

ز کوی دوستان دور است  به کوی دشمنان نزدیک

مگر  با آشنا  قهر ست   که  با  بیگانه   میسازد

                                   گهی آباد میسازد سراسر شهرِ جانم را

                                   گهی این شهر زیبا را دهی ویروانه میسازد

خدایا چرخ گردونت چرا اینگونه میگردد

ک مرغی شاد و زیبا را فدای دانه میسازد

                             ز مو بوران بد پیمان چنان پردیس رنجورست

                            که بر من دل نمی بندد که با پیمانه میسازد

 خودش چون مرغ میگردد میان دشت و هامون ها

ولی  من را  در  این  سامان ,  اسیر خانه  می سازد

                                 برِ    آیینه ای   زیبا    نشسته    ماهِ    تابانی

                                تو بنگر بین پریچهره که گیسو شانه می سازد

هویدا رام من باشد , نهانی  رام بیگانه

به این نیرنگ بازیها مرا دیوانه میسازد

                                 مرا دیوانه می نامد میان یار و بیگانه

                                  ولی با زیرکی خود را مهی فرزانه می سازد

 

              مهدی خشایار امیری(پردیس)1347اردیبهشت 

یلان ارتش

درود بر پیکر و سیمای ارتش

درود   بر   افسر  دانای ارتش

                                               درود بر سینه های آهنین 

                                              جوانانِ جهان آرای  ارتش

درود بر قلب های پاک و خوب

یلان پاک و بی پروای ارتش

                                              درود بر ارتش ملی ایران

                                              به رزم و کار برق آسای ارتش

درود   بر   نوجوانان   دلیر 

بزرگ و پاک و خوش سیمای ارتش

                                             درود بر این نگهبانان ایران                                                           درود  بر رزم بی همتای ارتش

                                                                                                  درود بر جمله نیروی سه گانه 

درود بر جنگ نیروهای ارتش

                                               درود بر غرش تانک و عقابش

                                              درود   بر   ناو   دریاهای ارتش

درود بر پیکرغرقه بخونِ

جوانان پلنگ آسای ارتش

                                          چو خورشید می درخشد در دل شب

                                          نگاه چهره ی رخشای ارتش 

خوشا بر سینه و قلب لطیفم

که می خواهد بمیرد جای ارتش

                                          همه مردم بگویند جمله با من 

                                           خوشا بر  افسر  والای ارتش

مرام و مکتب ارتش سپندست 

درود بر  قامت  زیبای   ارتش

                                            نگهبان همه خاک کیانند

                                            جوانان پلنگ آسای ارتش

هرآنکس که بد اندیش دل ماست

خورد  سیلی  ز نیروهای   ارتش

                                               بدرد خصم میهن را چو شیران

                                               یلان شیر  و  رزم آرای  ارتش

همه دریا دلان پاک ایران

فدای ملت و  آرای  ارتش

                                              سرودی بهتر از این نزد من نیست

                                              بجز  مارش  و  بجز  آوای  ارتش

دل پردیس می بالد همیشه

به شور و بانگ و هو و های ارتش

                                              بگیرد  جانِ مزدوران  صدام

                                              تکِ گردان برق آسای ارتش

بکوبد درهم این صدام جانی

یلان خوش قد و بالای ارتش

                                              همه دریا دلان خاک ایران

                                              نشسته در دل و پهنای ارتش

همه عشق و امید و هستی ِ من

فدای  سینه  و   ابنائ    ارتش

                                              همیشه بر فراز ملک کوروش

                                              درفش شیر بی همتای  ارتش

         مهدی خشایار امیری(پردیس) 1360

 

فروغ جاودان

فروغ  جاودان  ایرانیانند                       یلان  پرتوان    ایرانیانند

همه کردان  گرد و آذری ها                  به هر جا و مکان ایرانیانند

همه گیل و بلوچ و بختیاری                  به  زیر  آسمان  ایرانیانند

همه لرهای جنگی و دلاور                   بهر گنج  جهان ایرانیانند

تمام مردم افغان و تاجیک                    بهر دور و زمان ایرانیانند

دلیران جهان شیران بیشه                   همیشه جاودان ایرانیانند

بدان ای دشمن دوون زمانه                  بهار بی خزان  ایرانیانند

نمی دانی تو ای (پردیس) نادان            که تاریخ جهان ایرانیانند

به کرمانشاهیان دارم درودی                که آنها همچنان  ایرانیانند

همه اهل بخارا و سمرقند                    همه بغلانیان  ایرانیانند

همه خوارزمیان و دره ی سند               همه سامانیان ایرانیانند

تمام خاک پاک و مردم خوز                   تمام گرجیان ایرانیانند

همه ایلامیان و مردم هگر                    همه کرمانیان ایرانیانند

همه اهوازیان و خاک ارمن                  همه بوکانیان ایرانیانند

همه از اهل کابل تا بدخشان               همه یمگانیان ایرانیانند

خلیج پارس تا دریای مکران                  همه تا بامیان ایرانیانند

کویته با تمام خاک قفقاز                     همه تا زاهدان ایرانیانند

میان رودان و لار و اردبیلی                   همه کاشانیان ایرانیانند

همه خرد و کلان اندر سپاهان              همه تهرانیان ایرانیانند

همه اهل فلات پاک ایران                    بهر جای جهان ایرانیانند

همه اهل اران و کل قفقاز                   همه سمنانیان ایرانیانند

ز گرداگرد تیسفون و مداین                 همه رزم آوران ایرانیانند

چه گویم از یلان بختیاری                    که آنها بی گمان ایرانیانند

تمام خاک آرارات و دربند                     ز پیر و نوجوان ایرانیانند

خراسان بزرگ خاک دشتی                 بهر گنج و مکان ایرانیانند

تمام مردم شیراز و ساری                   همه بوکانیان ایرانیانند

هرات و بلخ و پامیر و بدخشان              همه تا ایروان ایرانیانند

                     مردادماه 1370- مهدی خشایار امیری(پردیس)

فلات ایران

وحدت تاریخی ایرانی ست                       رمز و رازی که به ما ارزانی ست

زیر یک پرچم  همیشه جاودان                   فلات  ایران  و  هم ایرانی ست

تا که دارد کاوه ها ایران زمین                     جان دهاک بی گمان زندانی ست

از فرا رود تا دل قفقاز پاک                          همچنان در کف مشتی جانی ست

دره ی سند و میانرودان ما                         همچنان درگیر بی سامانی ست

دریای مازندران و بحر پارس                        همچنان از بی کسی توفانی ست

خاک بحرین و خلیج پارس ما                      چشم براه  خیوه و سمنانی ست

دل پردیس  گواهی دهدم                         که زمان  وحدت  ایرانی ست

هر که ایران را نخواهد به ز جان                  پیش یزدان جمله نافرمانی ست

هر که با وحدت ما دشمن باد                     دودمانش در-دم  پایانی ست

در  ره  وحدت  ایران  بزرگ                        جانفشانی  رشته ای انسانی ست

مرد دشمن شکنم را تو بدان                     گیلی و آذری و سمنانی ست

از لب  آموی  تا  دل   قفقاز                       جانفشانی کرده ی آسانی ست

جانفشانی به ره   ایرانویچ                        همچو رستم قشنگ و انسانی ست

ای همه قوم های ایرانی                          عشق وحدت به سینه مهمانی ست

عشق ایران بزرگ دارد دلم                        که بویر کوروش و ساسانی ست

                            1370مهدی خشایار امیری (پردیس)     

کشور جم

کشور جم از دوباره خودنمایی میکند            با فلات خود دوباره آشنایی میکند

دشمن خود را دوباره میکند بیرون ز مرز        مرزها را یک به یک دشمن زدایی میکند

هم تباران را دوباره در درون جا می دهد       از دوباره بر و گیتی کدخدایی میکند

بر زمین و آسمان خورشید ایران کهن          با دو صد رخشندگی زورآزمایی میکند

از دوباره می درخشد هر دو سوی این جهان             بر فلات ملک جم  از نو خدایی میکند

مردم ایران دوباره سر به کیهان می برند                    کهنه سربازش ز نو کشورگشایی میکند

پرچم سرخ و سفید و سبز آن روی زمین                    با درخشش خلق  گیتی  رهنمایی میکند

پرتو  یزدان  دوباره  با  فلات  ملک  جم                      دلربایی می نماید  باوفایی میکند

زیر یک پرچم دوباره این فلات ایزدی                          زندگانی می نماید  خود نمایی می کند

تا زمین در گردش ست و مهر دارد روشنی                 شعر پردیس  همدلی و هم نوایی می کند

با سرود مرز پر گهر بدان تا جاودان                            شعر پردیس  همدلی و هم نوایی میکند

دشمن از سنگ ست ار آهن فروغ ایزدی                    سنگ را می شکند  آاهن ربایی میکند

خاک ایران جاودان ماند به روی این زمین                     تا که کشتیبان گیتی  ناخدایی  میکند

                    خرداد ماه 1370 -   مهدی خشایار امیری (پردیس)

 

ملی گرایی

نوای بینوا  ملی گرایی ست                      پیام آشنا ملی گرایی ست

شب بیماری و دلتنگی دل                        دل ما را دوا ملی گرایی ست

نوید زندگی   امید هستی                        مرا  در هر کجا  ملی گرایی ست

بهشت  خرم و  کاخ  زمرد                         مرا  نزد خدا ملی گرایی ست

امید و خواهش میهن پرستان                    همه را یکصدا  ملی گرایی ست

مرا در پیچ و تاب زندگانی                          امین و رهنما  ملی گرایی ست

کلید  و رمز و راه  سربلندی                       مرا با هر بها  ملی گرایی ست

نشان سرمدی عزم بلندست                     رفیق باوفا ملی گرایی ست

سر هر کرده ای میهن ستایی ست            عزیز  و آشنا ملی گرایی ست

مترس از موج های سخت دریا                    که ما را ناخدا ملی گرایی ست

مرا در هر کجای دهر و گیتی                      بهشت  باصفا  ملی گرایی ست

تمام هستی و عشق و امیدم                    پس از نام  خدا ملی گرایی ست

کلید و رمز  پیروزی ملت                             خدا داند که با ملی گرایی ست

اگر خواهان  مجد سرزمینی                        ره  کار  شما  ملی گرایی ست

چپ و راست هیچ دردی  را دوا نیست          دوای  درد  ما ملی گرایی ست

                                      1365فروردین ماه . مهدی خشایار امیری (پردیس)                   

آرش

به قربان و دل و سیمای آرش                     فدای تیر برق آسای آرش

بپیمود  مرز ایران را  بخوبی                        نوک پیکان پر آوای  آرش

کمانگیرم چو خوب انداخت تیری                  همان  بازوی  بی پروای آرش

شده از بهر  ایران  مرزبانی                       ز لطف  ایزدو و مزدای آرش

جدا شد جان پاکش با دلیری                    ز گلگون تن مه آسای   آرش

سراسر گشته است  قربان ایران              تن و جان و همه رویای آرش

بود تا روز رستاخیز  (پردیس)                   فدای قلب بی پروای  آرش

شده مرز وطن  دریای آمون                     ز تیر سرکش و رخشان آرش

فرا -آموی گردید  مرز ایران                     ز تیر سرکش و   والای   آرش

ز البرز بر فرا رودان رها شد                    یکی پیکان برق  آسای  آرش

دلم خواهد که هر دم  من بریزم               همیشه خون خود در پای آرش

خداوندا بگردان  جان من را                      بقربان  تن و سیمای  آرش

                                                      1365 مهدی خشایار امیری (پردیس)

 

 

وطن

این سروده را به استقبال سروده ی استاد بادکوبه ای سرودم.

وطن یعنی سمرقند و بخارا                       وطن یعنی تمام ملک دارا

وطن یعنی آموی خروشان                        وطن یعنی همه باکو وگیلان

وطن یعنی خاک پاک قفقاز                       وطن یعنی کارون ست و اهواز

وطن یعنی لرستان و سمنگان                   وطن یعنی تفلیس و سراوان

وطن یعنی تمام بلخ و باکو                        وطن یعنی بهشت پاک مینو

وطن یعنی خراسان و شمیران                  وطن یعنی همه پاینده ایران

وطن یعنی بلوچستان و مکران                   وطن یعنی گلستان و سپاهان

وطن از رود سند  و تا فرات ست                وطن یعنی کشتی  نجات ست

وطن یعنی همه شیران بیشه                   وطن یعنی تبار و خاک و ریشه

وطن یعقوب لیث و خاک بابک                    وطن  مرز  فریدون  و  سیامک

وطن   یعنی  خاک  نوجوانان                     وطن  یعنی   ژرف کهکشانان

وطن یعنی ابوموسا و لاوان                       وطن یعنی  احسا و بدخشان

وطن یعنی کوروش و ذولاکتاف                   وطن یعنی دوشنبه تا دل قاف

وطن یعنی تمدن مهر و فرهنگ                  وطن یعنی اراده عزم و آهنگ

وطن یعنی سمرقند و بخارا                       وطن یعنی   اوستا  و  اهورا

وطن خاک شریف ایروانست                     وطن زنجان و آذربایگان ست

وطن یعنی جوان بختیاری                        وطن یعنی سهند و آسماری

وطن یعنی خلیج فارس ایران                    وطن یعنی بدخشان و خراسان

وطن یعنی فلات پاک ایران                       وطن یعنی   تهران  و  جماران

وطن یعنی تبریزست و سمنان                  وطن یعنی گران خاک نیاکان

وطن یعنی درفش شیر و خورشید              وطن یعنی شکوه تخت جمشید

وطن یعنی  همه  خاک  اهورا                    وطن یعنی سمرقند و بخارا

وطن یعنی همه اهواز و  شیراز                  وطن یعنی عقاب  تیز  پرواز

وطن یعنی سنندج و مهاباد                       وطن یعنی هرات و خاک تایباد

وطن یعنی فردوسی و جمشید                  وطن یعنی تمام نور خورشید

وطن یعنی  زرتشت  و   اوستا                   وطن یعنی تمام خاک جلفا

وطن یعنی  بحرین  و  دماوند                      وطن یعنی  کوه پاک الوند

وطن یعنی  خرد فهم  و درایت                    وطن یعنی درفش این ولایت

وطن یعنی سرای دل پردیس                      وطن یعنی خدای دل پردیس

وطن یعنی رستم  مرد میدان                      وطن یعنی کاوه از سپاهان

وطن یعنی سزاوار ستایش                         وطن یعنی خدا  عشق و نیایش

وطن یعنی کمان و تیر آرش                         وطن یعنی خدای پاک  و بی غش

وطن  گور قشون  تازیان ست                       وطن یعنی بهار بی خزان ست

وطن از آن شیر ژیان ست                            وطن مرگ   خروش تازیان ست

وطن یعنی درفش کاویانی                           وطن یعنی  سرود  خسروانی

وطن یعنی بهشت جاودانی                         وطن یعنی فروغ  زندگانی

وطن کاشانه ی پیر و جوان ست                    وطن هور هویزه  شادگان ست

وطن ایوان و دشت تیسفون ست                   وطن آلاله های غرق خون ست

وطن یعنی همه ایران جوانان                        وطن یعنی زنان  مردان ایران

وطن یعنی سرای نره شیران                        وطن یعنی خدا -ایران - ایران

وطن یعنی فلات پاک ایران                            وطن یعنی اروند خروشان

وطن یعنی  همه ایران زمین ست                   جوابش دشمنان را آهنین ست

وطن یعنی خدای نازنین ست                        وطن یعنی همین ایران زمین ست

وطن یعنی خجند و تالقان ست                      وطن بوکان و شهر اردکان ست

وطن دشت خوش آزادگان ست                      وطن شهر همیشه جاودانست

وطن شهر تمدن هست و فرهنگ                   وطن یعنی سرود نغمه و چنگ

وطن یعنی یاران را آشیان ست                     وطن ملک  جوانان کیان ست

وطن یعنی   زنان  تاج  بر سر                        وطن یعنی شهید راه کشور

وطن یعنی   جوانان     دلاور                         وطن یعنی  زدن بر سیم آخر

وطن یعنی درفش کاویانی                            وطن یعنی  ندای  آسمانی

وطن یعنی سرای نره شیران                         وطن یعنی نیا خاک دلیران

وطن یعنی فلات پاک ایران                            وطن یعنی تمام  خاک  ایران

وطن یعنی غرور و پهلوانی                            وطن یعنی  سرود    خسروانی

                                       12/3/1394    مهدی خشایار امیری (پردیس)