گلایه از تو

نگارا   چو   مژه  , تو  بر  هم    نهادی

مرا  در  دل  ای  یار  صمد  غم  نهادی

                          فراموشی نگردد به پیش  دل   من

                         ز  روزی  که  دردم تو   بر  هم نهادی

بر   امان   گلدار    پر  چین  سبزت

ز مژه  دو صد  قطره  شبنم  نهادی

                         دلم  خواهد  آن  سان   بیایی  به  خانه

                         که  پا  بر  در    من  تو  با   هم    نهادی

چه  خوش  بود  آنروز در دامن باغ

بدستم  همی  میوه ی    بم   نهادی

                         خوش  آنروز  کز  شاخ  گلهای   میخک

                         تو  چیدی  و   بر   زلفِ   پر خم   نهادی

بیاد    آورم   در    کنار   درختان

که ساغر بدستم  تو  هر دم نهادی

                         ولی    تا   بمیرم     نگردد     فراموش

                          ز  داغی  که   بر  قلب    پاکم   نهادی

بیا  پا  بنه   شادمان  بر  سر  من

چو بگذشته  که  روی  چشمم نهادی

                             ولی  از  تو    دارم    همیشه   گلایه

                              که  لب  بر  لب  من  همی  کم  نهادی

                  مهدی خشایار امیری(پردیس)15/4/1351شیراز

نرگس خمار

مرغِ   بیشه زار      را    مانی                      غنچه ی بهار  را مانی 

روشنگر  شبهای  سیاهی تو                        ماه    گلعذار  را   مانی

پاکی   و   زلالی  و    یک رنگ                      آب  خوشگوار  را مانی

نابی    و   جوانی  و     رنگین                      چهره ی  بهار  را   مانی

چشمم چو بدید روی  تو گفتم                      نرگس   خمار  را  مانی

نوشی   و     ترانه ی       عشقی                     بانگ  خوش  سار  را  مانی

تابی    و     توانی     و     شوری                     تو  صبر  و  قرار  را   مانی

شعری  و     سرودی   و      نازی                       آواز         هزار   را    مانی

ماهی  بچه ای   فرشته ی   روزی                     یار    تازه  کار   را    مانی

کشتی  تو   مرا   بدان   تقصیری                       مرگ   خشخاش   را   مانی

دلفریب    و     دلربایی         تو                          رخ   خوب   یار  را    مانی

دختر  بچه ی   فرشته   دشتی                           مرغ   کوهسار    را    مانی

دوشیزه ی    گلبن          کوهی                            آب   چشمه  سار   را  مانی

                   مهدی خشایار امیری (پردیس)30/3/1351 شیراز

چرخ گردون

دلم  امشب  ز  نادانی   پی   پیمانه    میگردد                                                                                                                       پی  پیمانه  میگردد  چو  در  میخانه  میگردد

مکن  عیبم  چو  میگردم  , در  این کار  آرزویی  هست                                                                                                         که   مرغ  هر  گه   که  میگردد     برای     دانه   میگردد

ز  خویش  و آشنا  ای  مه  نمی دانم   چه  بردم  سود                                                                                                           که   مهدی  هر دم   و هر  روز    پیِ    بیگانه  میگردد

به   دور   کوی  آن  دلبر  ,   دلم    آنگونه       میگردد                                                                                                          که    دور  شمع  نورانی   بسی     پروانه      میگردد

اگر     هستی   تو    فرزانه    مرو    با    قلب    دیوانه                                                                                                           که   با  دیوانه   کس   گردد    همی    دیوانه   میگردد

                                  مهدی   خشایار  امیری(پردیس)25/3/1351

همت شاهانه

دلی خون از می و پیمانه دارم

سر شوری از این افسانه  دارم

                                        نمی دانم ,  نمی دانی  مگر  تو

                                       دلی  ویرانه تر  از  ویرانه  دارم

ندارم مال و بینی با شکوهم

گدایم , همت  شاهانه    دارم

                                          اگر   بینی   گریزانم  در   این     شهر 

                                          خودی  هستم  خوش  از بیگانه دارم

مشو نومید  از این  اندیشه ی من

که   گنج  اندر  خم  ویرانه   دارم            

                                           بیفتم   عاقبت    اندر     خمِ       دام

                                           به  دل  تا   عشق    آب  و  دانه   دارم

چو سربازی   که  دارد   عشق  میهن

منم  عشق   سرا   و   خانه      دارم

                                         اگر   چه  سر  به  تو  هستم   همیشه

                                         دلی   شاد   و   سری   فرزانه    دارم

نخواهم        دلبری    یا     همنشینی

که   چون   تو   گوهری  یکدانه دارم

                                          نیایم   زیر   بار   چرخ    و    ناکس

                                           به  دل   تا   غیرتی   مردانه   دارم

                  مهدی  خشایار   امیری(پردیس)20/3/1351 شیراز

آتش دل

بسی  شعله   کشیده    آتش    دل                  به  سر تا  پا   رسیده    آتش      دل

چنان  بر   آتشم    افکنده   هیزم                   که   بر   دنیا    جهیده   آتش     دل

چنان  باد  شمال   افتاده  پشتش                 که  بر  هر  سو   دویده    آتش  دل

میان    بیشه   و     نیزار    جانم                   چو     شیر   آرمیده    آتش       دل

چو  ناوی   که   ببندد   راه  تنگه                   لب    سینه   لمیده      آتش      دل

ز  روز   نمای  پوست  نازک   من                   بجای  آب    چکیده     آتش     دل

شده   خاکستر  این   کاخ  وجودم                 ز  بس   بر  من   پریده   آتش  دل

گرفت  از  من  ندیده  خواهشم  را                ز  من  هر  چه  شنیده    آتش  دل

کند      ویرانه     این   دنیای    زیبا                رهی   که    برگزیده       آتش  دل

مزن  رو,  کو   نگیرد  رویت   ای  مه              کزین   دنیا    رمیده      آتش   دل

بسوخت  از  ریشه  و بی آب  و خاکی         ز   مهدی   گر   خریده  آتش    دل

                مهدی خشایار امیری (پردیس)15/3/1351شیراز

پیشکشِ دل

بسر هر کس  کشید  پیمانه ی  من                        شده    از   بخت   بد  بیگانه ی  من

نمی داند   نگار   خوش     پژوهش                         که  پر از  گوهرست  ویرانه ی من

گهی  آشتی  گهی  با من  در قهرست                       نگار    خوش  رخِ   فرزانه ی   من

چنان    کمبود   عشق   و   مهر  دارم                       کزین  باره   خرابست    خانه ی من

گِزیر    ناکس    از    روی     حسادت                      جدا   کرده   من    از  جانانه ی  من

به    کی    رو     آورم     ای    آشنایان                     که   او   روشن  کند   کاشانه ی  من

ز    داغ       زندگی      آرام         ندارد                     دلِ       با  غیرتِ    مردانه  ی     من

شدم   شمع   هزاران   یار    و      دلبر                     نشد  کس   یک  زمان    پروانه   من

دلم  را   پیشکش   بر   هر  که    کردم                      شده      او    دشمن     دیوانه     من

اگر   مهری   کنم   بر   خوش  نشینی                       کند   بیرون    مرا   از   خانه ی   من

نمکدان   را شکست    از   روی   تدبیر                     هر  آنکس   خورد  آب  و دانه ی   من

                           مهدی خشایار امیری ( پردیس)2/3/1351 شیراز

بوته های پونه زار

بوی  گل  از   لاله  زار  آید  همی                 چهچه  مرغ و هزار  آید همی

روز  آن  آمد    که    یار    نازنین                  بستر من  را  کنار  آید   همی

روز  آن  آمد  که او   با  اسب  بور               ترک  من  را  او  سوار  آید همی

هست  امیدم  که  در  فصل   بهار                  گوشی  گل  را   گوشوار  آید همی

گر  بیابی  همچو  پار   , ای  نازنین                حال   زارم    را   قرار    آید    همی

ای  نگار  از  زردی   صحرا   منال                    دشت  ما   را  نوبهار    آید     همی

غم  مخور  ,    ای   نازنین    دلربا                    موسِم   گشت  و شکار    آید    همی

بوی  خوش  از  بوته های   پونه زار                 بر   مشامم   بی شماری   آید   همی

رفت  پاییز  و    بهار     آمد     پدید                  گل    کنار      جویبار       آید   همی

لشکر      شادی     بجنگ     غصه ها                    ناگهان    در   کار   زار    آید    همی

در   میان   دشت   و  کهسار  و  چمن                  کبک   و آهو    بیشمار   آید   همی

گل  به  سر   تاجی     نهاده      آتشین                  سوی   بستان    شاهوار   آید  همی

بابک       خرمدل          گل      پیرهن                    سوی   بغداد    استوار   آید    همی

همچو   یعقوب    بهرایی   بغدادیان                     کار   ما   را   او    بکار    آید    همی

                               مهدی خشایار امیری (پردیس)30/2/1351 شیراز

مرا عذاب می دهد

چو  زلف  تاب می دهد  مرا عذاب می دهد                          مرا عذاب می دهد چو زلف تاب می دهد

شوم  ازین  زمانه سیر  چو  یار  نازنین من                          همی  بدست دشمنم  می  و شراب  می دهد

بدست  گربه  می دهد  زمانه  پیه و دنبه را                          چو  سار  خوش ترانه ای  که  بر عقاب  می دهد

لمیده   در  کنار  جو ,  کنار  گل   نشسته   او                          گهی  بچیند  او  گلی   گهی   به   آب      می دهد          

نه  او  فقط  به  دشمنم  شراب و بوسه  می دهد                 چنین    گلان     بیشمار     همیشه   آب    می دهد      

ز  خود    نمی کند   همی  دلخور  و رنجیده  کسی                به  خواهش   هر   آدمی   جواب   باب   می دهد      

                     مهدی خشایار امیری ( پردیس)25/2/1351 شیراز

دشت ارژن

دشت ارژن باز  هم این  روزها  دیوانه  شد

از نگار  خود  برید  و   همدم   بیگانه    شد

                               دشت ارژن  از قشنگی  گشته  صحرای  بهشت

                               باغ  ارژن  از    ملوسی     گوهر     یکدانه   شد

آب ارژن  در پزشکی   گشته   آب  زندگی

روی  ارژن   از  قشنگی   دلبر شاهانه شد

                                عاشقان را  خلوت  و   دلدادگان  را جای   کام

                                رهگذر   را  همدم  و   بیگانه  را  کاشانه   شد

دختران  را جای  ناز  و پسران  را جای راز

پارسا  را  قبله   گشته  مست  را  میخانه  شد

                                   جان  پردیس  همچو  پروانه   به دورِ  شمع  او

                                    داستانش   دفتری   و  بودنش   افسانه   شد

                                                    مهدی خشایار امیری (پردیس)15/2/1351 خورشیدی _شیراز             

غم جاودانه

ای  دل   غم    جاودانه  از  تست 

                                                     ویرانی  هر  کرانه  از  تست

هر  چه  که   سرایم  و  بسوزم

                                                   این  سوزش  شاعرانه  از  تست

دل   از  بر   من     برد      زمانه                         بی شرمی   این  زمانه   تست

لشکر   زده  غم  زده  به   خیمه ی دل               این  لشکر    بیکرانه   از   تست

قلبم       شد     خودسر     و     ولنگار               این  زشتی  خود سرانه   از تست

بر     چشم     ترم   در     این     زمانه               خونی  که   شده    روانه   از  تست

اندیشه    عشق    من     حقیقی  ست              اندیشه     کودکانه     از         تست

تیری   که      برم     به    قصد     جانم              هر   دم   کند   کمانه     از     تست

از       من       همه اش        در بدری ها              ره   دادن   و     آشیانه   از  تست

مهدی       همه      شورِ     سینه  ی   من               یکسر   همه    در    ترانه ی  تست

                        مهدی خشایار امیری(پردیس) 2/2/1351 خورشیدی شیراز

 

 

 

 

 

 

 

درد دل

ز  داغ  تو  در  قلبِ من ,  غم نشیند                   

                                                         بدانسان   که بیوه  به  ماتم  نشیند

غمت  در  دل من  فراوان  بخوابد

                                                       ولی  مهر  من  بر   دلت  کم   نشیند

که ترسو  ز  دشمن  اگر همچو  سیل ست

                                                         هر آنجا  که پیلی  چو  رستم  نشیند

نگیرد  کسی  کام    ز   فکر   تباهش

                                                          میان   سرایی   که    مریم      نشیند

گیاهی  که  ریشه    ندارد , بخشکد

                                                          اگر  روز  و  شب   نزد  شبنم   نشیند

تو  آنگونه  در کنج  جانم  نشستی

                                                          که  زنبور   در  گل  به   پرچم   نشیند

نشیند    بدرد     دل    من     لب  تو 

                                                        بدانسان    که   اره    به  خاتم   نشیند

بیا   مهدی   اینجا    که مرغ   دل  من

                                                        به  بام  تو   ای   مه   دمادم   نشیند

                             مهدی خشایار امیری (پردیس) 20/1/1351 شیراز

 

علفهای بهار

جام  شرابی  به  کنارم  بنه                          لب  تو  دی  بر  لب  زارم  بنه

گر که بمیرم  تو ز روی  وفا                           سنگ نویس و به مزارم  بنه

از  غم تو  مرده ام ای نازنین                        یا  برهان  یا   سر  دارم  بنه 

روز  و شبم از غم تو شد یکی                     ارج  چو مه  بر شب  تارم بنه

باز  بیا پیش من  همچون  قدیم                 گام  بر این  چشم  خمارم   بنه

جای  متکا بت  خوش زلف  من                  سر   به  علفهای  بهارم      بنه

در  ره  تو جان  و جهان   میدهم                 در  ره  تو  بوته ی  خارم   بنه

سخت و گرانست   که بجای تو , پا             یار    دگر    سوی  دیارم  بنه

                        مهدی خشایار امیری (پردیس)مسجدسلیمان1348

 

تو که با من نمی سازی

بسختی جان به در بردم  ز مهرویان  اهوازی

همی ترسم  به آسانی  دهم  آنرا  به  شیرازی

                                    اگر صد ساله باشی تو , شوی سی ساله ای عاشق

                                      اگر  با  یار  شیرازی , شوی  گاهی  تو      همبازی

دلت تسکین نمی یابد ز عشقش  ای خوش و خرم

اگر  هر  دم  به  پای  او   دل اندازی    سر اندازی

                                        اگر دادو ستد سازی ت با قلبت بت از چشمش

                                         یقین دارم در  این بازی  نمی بازد , که می بازی

پشیمان تو نمی گردی  اگر هر دم  به راه او

کنی  با میل  و رغبت  فداکاری  و جانبازی

                                           نمی گردی  دگرگون  تو اگر  صد حور خوش بینی

                                            فغان   آندم   سیه  چشمی  کند   با  تو   هم آوازی

دلم تسکین نمی یابد  اگر صد سیم  رو بوسم

مگر آندم  که شیرازی   دهد تسکین به دمسازی

                                              دلم  تنها  ترا  خواهد  میان   این    پری   رویان

                                              چه  سازم   ای  بت زیبا   تو  که با من نمی سازی

                               مهدی خشایار امیری(پردیس) شیراز 1351

مادر گیتی

تا جلوه ی رویت  به  رخ  من  شرر  انداخت

صد  شیشه  الماس  ازین چشم  تر  انداخت

                                       آوازه ی  عشق  من  و   تو     ای    مه    زیبا

                                        صد هلهله و شور  در این  دور و بر انداخت

سیمای  تو از  بسکه به رویم  زده  بِرچه

آتش  به میان  دل و جان و جگر  انداخت

                                            این  پل  قیامت   که  سر  راه   نهادی

                                             بر دار که  داغی  به دل  رهگذر انداخت

چید  او ,  گل و بر سرم  از راه  محبت

صد تا  نه هزار تا بسی  تا سحر  انداخت

                                            این  مادر گیتی  که شد  آبستن  نیکی

                                            بیچاره  ز بخت  بدِ  ما  , او  سپر  انداخت

مردم  بخدا   از  غم  این  جور   زمانه

آن دم  که  درخت خوش  من  بار و پر انداخت

                                             مهدی  تو شنیدی  که نیوتن  به چه  پی برد

                                             ز آنگه  که درختی  به  برش  سیب  تر انداخت

                            مهدی خشایار امیری ( پردیس)مسجدسلیمان1348

درد هر کس را دوا باید نمود

ترک  یار  بی وفا  باید  نمود                        دوستی  با آشنا باید  نمود

گر چه  بانگ  بوسه دارد عالمی                   بوسه ها را بی صدا باید نمود

یا که شستن دستِ نومیدی ز عشق             یا  توکل  بر خدا   باید  نمود

یا  نباید  دوست  گشتن   با   کسی              یا  که  بی رنگ و ریا  باید نمود

گر   شرف   داری    وفاداری    یکی              عاشقی   را  باصفا   باید  نمود

من   نمی دانم  ,   نمی داند     مگر                 درد  هر کس را دوا  باید نمود

گر چه   دلبر   بی وفایی    می کند                 لیلی  او را  بوسه ها باید نمود

هر  کِه  کرده  راز و  اسرار تو فاش                راز   او  را   بر ملا  باید  نمود

مهدی    و   دلبر    بهم   دارند   حق                 آخر  این   حق  را   ادا  باید نمود

بوسه  از لبهای جانان  زندگی ست                   لیلی  این  را  در خفا  باید  نمود

                                 مهدی خشایار امیری(پردیس)مسجدسلیمان 1348

گناه دیوانه

تا  زنی    بر     گیسوانت  شانه   را

می کشی هم دوست هم بیگانه را

                        سینه از داغ تو شد ویرانه ای

                          کی کنی آباد  این  ویرانه  را

کودک دل را  به  زنجیرت   مکش

هیچ گناهی نیست این دیوانه را

                          سینه ام مردانه می خواهد ترا

                            گر   بدانی   ارزش   مردانه را

بهر  اینک در  خم  دامم   کِشی

در دلم کِشتی تو دام و دانه را

                             عشق مهدی سر به رسوایی کشد

                             گر  نبوسد  روی  آن  جانانه   را

                 مهدی خشایار امیری(پردیس)29/8/1348 مسجدسلیمان

شمع و پروانه

دیگر  دل من  طاقت   افسانه   ندارد                                                جز روی تو  کس این همه دیوانه ندارد

                             آنگونه که دلبر به دلم  جنگ و جدل داشت                                       با   سینه ی   من  دشمن    بیگانه     ندارد      

جانا , بخدا  جز   تو   میان   همه    خوبان                                        این   سینه ی  ویران   مه  درد دانه ندارد

                            شمع   رخ  تو  ای  مه  جانبخش  دلفروز                                        جز  سینه ی من  عاشق و پروانه ندارد

مهدی  تو   به   پیمان  نگار  , نیک  وفا  کن                                     هر  چند   که  او  وعده ی  مردانه  ندارد      

                                                                                                        مهدی خشایار امیری (پردیس) 20/8/1348 مسجدسلیمان

        

چرا حالم نمی خواهی بدانی ؟

چه شود دگر لحظه ای از غصه آزادم بسازی                     غم زدایی از دلم , یکباره  دلشادم  بساز

یا شوی لیلی و دلخون همچو مجنونم نمایی                     یا   شوی   شیرین   و   , فرهادم  بسازی

بی کسم  یکسر خرابم , دست بی جانم بگیری                   دل دهی  همت کنی از نو  تو آبادم بسازی

یا   کنی  آبادم   و  زخمِ  دلم   مرهم      گذاری                    یا کنی  بنیادم و بی برگ  و بنیادم  بسازی

یا  کنی    زندانم    و    زنجیر  بر  گردن  گذاری                    یا  برحم  آیی و از  زندان  تو آزادم  بسازی

یا    دهی     زهرم    و     نابودم      کنی       تو                    یا کنی خاکسترم  بازیچه ی   بادم   بسازی

آخر ای  پردیس   چرا حالم  نمی خواهی   بدانی                 چه  شود  گر لحظه ای   از غصه  آزادم  بسازی

                                  مهدی خشایار امیری (پردیس) 1/8/1348

ساعت شماری تا به کی؟

کشت  امیدت مرا , امیدواری تا به کی                         بی قرارم  کرده ای پس , بی قراری تا به کی

سینه بی تابی کند  در انتظارت ای صنم                       گریه زاری تا  چه حد ,چشم انتظاری تا به کی

می شمارم لحظه ها را تا تو  آیی  در برم                      ای مه هفت آسمان , ساعت شماری  تا به کی

جان مهدی بر لب آمد کاسه صبرش بریخت                 آخر   ای  آهوی   زیبا  , بردباری    تا   به   کی

تک و  تنها   میروی   و  با   دلم     بیگانه ای                   نازنینا, مه رخا , یکه سواری       تا   به    کی

با   غم  تو   سازگارم ,   با   دلم     ناسازگاری                  خوشی  ادا , نیکو لقا , ناسازگاری  تا به   کی

دلبر  از  عشق تو پردیس  غمگسارِ  عالمست                  آخر ای بی قلب  و ایمان  غمگساری تا به کی

                                            مهدی خشایار امیری ( پردیس) 30/7/1347

جام گلها

چو   باد   آید   برد  پیغامِ  گلها                            به   کویِ   یارِ   دل آرام    گلها

شود لبریز  جامِ  گل  ز  شبنم                             خورد پروانه  می   از  جام  گلها

دلم تابِ  چمن  گردی  ندارد                               که میترسم   فِتد    در  دام  گلها

شوم  شه مات  هر  گه  ناخود آگاه                    ببینم     یا     بفهمم    نام     گلها

خدایا    گل   غم  از دل   می زداید                    چرا   پژمرده سازی   کامِ    گلها؟

خدایا    تو  ,نشانها    از     بهشتت                      نهادی   در  رخ  و اندام ِ     گلها

ندارد    پشت   و   رو   گل    نازنینا                     اگر  افتی  شبی   در   دام   گلها

بلرزد    پیکر      مهدی        سراپا                        چو باد  بر   هم زند  آن  جام  گلها     

                            مهدی خشایار امیری ( پردیس)_ مسجدسلیمان1347

 

زشت و زیبا

من    از  یارانِ  زیبا    گله    دارم                             از آنها  تا به هر جا  گله دارم

نمیگویم  سخن  از  زشت و زیبا                             که از هر زشت و زیبا گله دارم

نمی نالم  زِ دست کس  , بجز   تو                              که از دستِ تو تنها ,  گله دارم

بتانِ     مهربان   را     می پرستم                               زِ   یار  روح فرسا  گله    دارم

من از پیمان شکنها  رنجه  نیستم                             زِ  یار  بی سرو پا   گله   دارم

من آن مجنونِ سر گردان ِ دشتم                               که  از  کردار  لیلا  گله  دارم

منم  آن   وامق   شوریده    بختم                               که از زلفان عذرا  گله دارم

تو   از   بیگانه ,   من   از   آشنایان                             همیشه ای دلارا  , گله دارم

تو از بیگانه مینالی  دل از دوست                             من از هر دوی آنها گله دارم

منم   آن   یوسف   پاکِ     خدایی                             که   از   کارِ    زلیخا  گله دارم

زِ   جور      زندگی   هرگز      ننالم                             ز  دلدارِ     فریبا    گله     دارم

سیه گیسو  مکن   پیشم   پریشان                            که از  زلفِ  چلیپا    گله دارم

                           مهدی خشایار امیری (پردیس) 30 مهر 1353

گنجِ ویرانه

بی تو تهران بهر من ویرانه است                                ساکن ویرانه هم دیوانه است

تا   لبِ  تو   اینچنین   دارد   نمک                                  کی مجالِ باده و پیمانه است

هر که میخواهد شود از غم  جدا                                 روز و شب در گوشه میخانه است

دل به گردون خوش مکن ای نازنین                              چرخش گردون کجا مردانه است؟

هر  زمان  دارو  نمی مالی  به  خود                               چهره ات یک گوهر یکدانه است

هر کجا فانوس رویت روشن است                                سینه من  بهر  آن   پروانه است

از گدایان  دور   گشتن   کافریست                                 چون که  گنج اندر دلِ ویرانه است

قلبِ پردیس  گر  به  من  دارد  نظر                                  پس چرا با من  چنین بیگانه است

       مهدی خشایار امیری (پردیس) 15 مهر 1353.دانشگاه تهران